Η «μελωδία» της ελληνικής… δυστυχίας

Ημερομηνία Δημοσίευσης: 5 Μαΐου 2010
Συντάκτης: Σπύρος Καμπιώτης
Θεματική κατηγορία: ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Τα όσα α-πίθανα συμβαίνουν στη χώρα μας και στη ζωή μας ειδικότερα δείχνουν ότι ουσιαστικά δεν συγκινούν κανέναν. Πολύ περισσότερο, όλους εκείνους για τους οποίους βρεθήκαμε στη δεινή αυτή θέση.
Η μόνη «συγκίνηση» έρχεται με τη μορφή «φρενίτιδας» για αυτά (τα υλικά) που θα χάσουμε, χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό ή τιμωρία, για αυτούς που μας έφεραν στο σημείο τούτο, για αυτούς τους εκπροσώπους, που η δημοκρατική μορφή του πολιτεύματός μας ονομάζει πλειοψηφία του λαού και τους ορίζει διαχειριστές της εξουσίας, της ιστορίας, της τύχης και της ζωής μας. Η ευθύνη δική μας. Πάντα δηλώνουμε πρόθυμοι να τους στείλουμε – με την ψήφο μας – στην ίδια καρέκλα. Πάντα πανηγυρίζουμε την εκλογή τους. Η σκόπιμη ανυπαρξία μηχανισμών ελέγχου, αξιοκρατίας και δικαιοσύνης, ήταν η «Κερκόπορτα» μιας ασυδοσίας δεκαετιών. Οι μεγάλοι έτρωγαν και οι μικροί ζούσαν σε μια ψευδαίσθηση ανέσεων με δανεικά…
Τρωγόμασταν μόνοι μας, τα τελευταία δέκα χρόνια, και μιλάγαμε για κατασπατάληση, για «πολύ δημόσιο» με πάνω από ένα εκατομμύριο υπαλλήλους. Ένα κράτος – εργοδότης με τη φοβερή ευθύνη για τη δεκαπενθήμερη καταβολή απίστευτων ποσών. Τα κέρδη για την πληρωμή των εξόδων δεν τα έφερνε η παραγωγική διαδικασία αλλά η μόνιμη λύση της δανειοδότησης. Και ήρθε η ημερομηνία λήξης.

Εκατομμύρια μηνιάτικα και ζημιές ανεξέλεγκτων προμηθειών
Από τη μία, ήταν ζήτημα – και είναι – ότι όλος αυτός ο «στρατός» δεν παρήγαγε κανένα έργο. Καμία συμμετοχή στους δείκτες ανάπτυξης του τόπου. Απεναντίας, σε πολλές περιπτώσεις, δυσχέραινε την πρόοδο, αφού η τρομερή γραφειοκρατία και απροθυμία εξυπηρέτησης δημιουργούσε φοβερά προβλήματα στην εξέλιξη ή στον εκσυγχρονισμό του ιδιωτικού τομέα.
Το κράτος «εργοδότης» δημιούργησε την πελατειακή – εκλογική σχέση, πλάθοντας όνειρα μονιμότητας σε χιλιάδες κόσμο – εργαζόμενους, εξασφαλισμένου δια βίου μισθού και, παράλληλα, τη φοβερή άνεση, κατά την οποία δεν θα υπήρχε ποτέ έλεγχος παραγωγικότητας σε αυτό που ήταν ταγμένοι να προσφέρουν.
Κοινώς, όλοι εκείνοι που μέχρι στις μέρες μας αντάλλασσαν ψήφους με θέση στο δημόσιο, στην ουσία, εξασφάλιζαν «μια δουλούλα που να αμείβονται καλά και να μη δουλεύουν»! Κανένας δεν έψαχνε το δημόσιο, για να πάει να «λιώσει» στα οχτάωρα για την κοινή ωφέλεια.
Βέβαια, ο κανόνας έχει ελάχιστες εξαιρέσεις αλλά, από την άλλη, και η κρατική μηχανή είχε χάσει κάθε έννοια ελέγχου. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος απραξίας, απειθαρχίας, αδιαφορίας, κατασπατάλησης (όχι μόνο σε μισθοδοσία αλλά και σε κάθε είδους προμήθεια και έργο) και απίστευτης ανομίας.
Το κράτος – «εργοδότης» σε αυτήν τη χώρα λειτουργεί ανταγωνιστικά στον μικρομεσαίο Έλληνα, που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας. Μέχρι πρόσφατα μικρομεσαίοι, με άνεση, αντάλλασσαν την επιχειρηματικότητά τους με μια δημόσια θέση. Κάθε ιδιωτικός υπάλληλος μιας μικρομεσαίας επιχείρησης δεν έπαψε να εποφθαλμιά και να θαυμάζει την κρατική μισθολογική άνεση και πολύ περισσότερο τα ανεξέλεγκτα ωράρια, την τεμπελιά και την ανευθυνότητα που επικρατεί εκεί. Σε αυτήν τη βάση έχουν διαμορφωθεί και οι τρομερές αδικίες των μισθολογίων δύο ταχυτήτων που, από τη μία, ένας εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα είχε πολύ μικρότερες απολαβές, με πολύ μεγαλύτερη παραγωγή, από αυτόν που «προστάτευε μισθολογικά και αντιπαραγωγικά» το ίδιο το κράτος.
Σημειώστε ότι το κράτος είμαστε όλοι εμείς. Ουσιαστικά, όλοι εμείς ήμασταν και είμαστε εργοδότες όλων αυτών των ανθρώπων. Τελικά, πάλι «όλοι εμείς» καλούμαστε να πληρώσουμε, σήμερα, αυτά τα «κόστη».
Οι κυβερνώντες, «χάριζαν καθρεφτάκια». Δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας για να παρατείνουν μια ακόμη τετραετία τη θητεία τους, με σκοπό να κλέψουν όσα περισσότερα μπορούσαν, φροντίζοντας να διατηρούν σε νιρβάνα εκατομμύρια κόσμο.
Σε πολλές, δε, περιπτώσεις, υψηλόβαθμα μόνιμα κρατικά στελέχη της δημόσιας διοίκησης, δεν κοντράρισαν, δεν έλεγξαν, ούτε διαπόμπευσαν αιρετούς, αφού συμμετείχαν ενεργά, στο «πάρτι» της τριακονταετίας!
Οι στρατιές των δημοσίων υπαλλήλων, πίεσαν – με τον τρόπο τους – όλες εκείνες τις κυβερνήσεις για περισσότερα «κεκτημένα». Δημιούργησαν το μηχανισμό και πάντα ήταν κερδισμένοι! Είτε μέσα από τις «κινητοποιήσεις» είτε μέσα από τις ανεγκέφαλες προεκλογικές αδυσώπητες παροχές των αφεντικών τους.
Κανένας δεν προέβλεψε ότι το πορτοφόλι θα αδειάσει. Οι πιστωτές ήταν πάντα πρόθυμοι. Οι τοκογλύφοι παντού. Δανεικά για τα δανεικά. Πολιτική μεγαλείο. Υπουργοί με πανεπιστημιακά πτυχία και μάστερ οικονομικών στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου με αποτέλεσμα «παράγκας».
Κανένας δεν σκέφτηκε πως πληρώνεται με δανεικά, πως αμείβεται χωρίς παραγωγικά αποτελέσματα. Το κράτος ήταν εξασφάλιση!
Κανένας δεν αντέδρασε συλλογικά για την επιβάρυνση προϋπολογισμών, έστω να διαμαρτυρηθεί, για ανούσιες προεκλογικές προσλήψεις και να διατρανώσει τη θέλησή του ότι «η δουλειά… βγαίνει άνετα και με πολύ λιγότερους».
Σε όποια δημόσια υπηρεσία και να έμπαινες, πάντα το προσωπικό δεν έφθανε….
Μόνιμοι, συμβασιούχοι, stage, στο βωμό μιας κραιπάλης προσλήψεων, χωρίς έλεγχο και παραγωγικό μπούσουλα.
Στα ψιλά γράμματα διαβάσαμε πως μεταξύ των άλλων επιταγών του ΔΝΤ, οι ελεγκτές επέβαλαν την ηλεκτρονική καταγραφή των υπαλλήλων και των εξόδων μιας κρατικής μηχανής που δεν ξέρει, συγκεντρωτικά, ποιους και τι πληρώνει, ώστε να διαμορφώνει προϋπολογισμό και να δρα ανάλογα με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Ένας απίστευτος χαλασμένος μηχανισμός, που εμείς λέμε ότι μόνο αχρείοι θα μπορούσαν να στήσουν. Αυτό επιβεβαιώνει τις χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων που, ακόμη και σήμερα, πληρώνονται, χωρίς να δουλεύουν πουθενά και για κανέναν. Αργομισθίες εκατομμυρίων ευρώ. Αν τους ψάξουν ξέρουν πού θα τους βρουν….

Η επόμενη μέρα
Να δεχτεί ο Έλληνας και να βάλει πλάτη, για να βγει η χώρα από το τέλμα; Και γιατί να παλέψει; Να εξασφαλίσουν οι πιστωτές μας τα λεφτά τους και οι κρατικοί ταγοί το απυρόβλητο για την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος;
Τι θα αλλάξει; Από τη μία, θα φανούμε κύριοι σε όσους αγόρασαν τα ομόλογά μας… Από την άλλη, θα αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού; Θα μειωθεί η κατασπατάληση; Η διασπάθιση; Πώς; Με ποιον μηχανισμό; Ποιος θα αλλάξει νοοτροπία σε όλους εκείνους που «πηγαίνουν στο γραφείο από συνήθεια»; Ποιος προϊστάμενός τους, «συναδελφικά», θα επιβάλει πειθαρχία, οργάνωση και λειτουργία;
Ποιος θα συνειδητοποιήσει ότι «εδώ ήρθα για να δουλέψω»;
Ποια είναι η μόνιμη εργασία που εξασφαλίζει το κράτος – εργοδότης, μέσα από την οποία θα χτίσουμε ρυθμούς ανάπτυξης την επόμενη πενταετία;
Ποιος είναι ο τομέας του δημοσίου που συμβάλλει στην πρόοδο;
Ένα εκατομμύριο κόσμος που στο 70% πληρώνεται, ανέλεγκτα, για να κάθεται;

Τα κόμματα
Το καθένα κόμμα από την πλευρά του προσπαθεί να προσεταιριστεί ψήφους διαμαρτυρίας. Αυτή είναι η μόδα της νέας εποχής.
Η κυβέρνηση δεν μπορεί να πράξει αλλιώς και ρισκάρει στις ιστορικές της αποφάσεις αλλά και στην ψυχική ανάγκη ενός ολόκληρου λαού, που, αυτήν τη στιγμή, χρειάζεται «ηγέτη». Ο φόβος έχει μπει σε κάθε σπίτι. Δυστυχώς, οι επιταγές αφορούν στους πιστωτές μας. Το πολιτικό κόστος θα αρχίσει να φαίνεται μόλις κατακάτσει η σκόνη…
Η αξιωματική αντιπολίτευση, παραπαίει, μεταξύ της τεράστιας ευθύνης για την καθοριστική βολή της τελευταίας επταετίας, αφού ποτέ ο λαός δεν πίστεψε εκείνο, που γράφτηκε, δηλαδή πως ο Κ. Καραμανλής «δεν είχε την εμπειρία να διοικήσει ούτε περίπτερο…» και της ανούσιας δεξιάς νοοτροπίας ότι θα σταθεί κριτής… στις ιστορικές σημερινές αποφάσεις, που, άλλωστε, πηγάζουν μέσα από μία διεθνή και, παράλληλα, πανευρωπαϊκή αυστηρή διαιτησία.
Η αριστερά, έρχεται από πίσω, να στεγάσει ιδεολογικά πρώτα εκείνους, που θα μείνουν στο δρόμο και μετά όσους θα χάσουν την ψευδαίσθηση της μέχρι σήμερα άνεσης. Τέλος, αυτούς που χρόνια τώρα εμπέδωσαν ότι στην Ελλάδα τα «αγαθά» δεν κτώνται με κόπους αλλά με ισχυρές διαμαρτυρίες… Παρά του ότι γνωρίζει πως «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος», το δόγμα είναι «όσες χιλιάδες μείνουν χωρίς δημόσιο… τόσος ευκολότερος ο αγώνας του προσηλυτισμού». Προτάσεις διεξόδου, πάντως, δεν έχουμε διαβάσει ακόμη, εκτός από το γενικό «να πληρώσει η πλουτοκρατία»…

Ανωριμότητα
Μας ενόχλησαν τα γερμανικά δημοσιεύματα που μιλούσαν για τη «μελωδία της ελληνικής ευτυχίας»…
Είμαστε ένας λαός που δεν θέλησε να παράγει τίποτε και που έζησε τριάντα χρόνια στις πιο ευτυχισμένες συνθήκες αλλά με δανεικά χρήματα.
Χτίσαμε έναν «κομμουνιστικό τρόπο» διαχείρισης εργατικών χεριών, αφού στην Ελλάδα πάνω από ένα εκατομμύριο κόσμος δουλεύει για το κράτος, με τις καλύτερες εργατικές και μισθολογικές συνθήκες, μέσα σε ένα πλήρως καπιταλιστικό σύστημα, μιας σκληρής ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, στημένο από πλεονασματικές χώρες, διαθέσιμες πάντα να δανείζουν. Και η παραγωγικότητα;
Το «ελληνικό όνειρο» χτίστηκε ως ιμιτασιόν αντίγραφο του γνωστού «αμερικανικού ονείρου»!
Οι κυβερνήσεις, δημιούργησαν χρυσές αυλές, βγάζοντας πλούτο σε φορολογικούς παράδεισους, τράπεζες του εξωτερικού και επενδύσεις στις πιο ακριβές πόλεις του κόσμου. Σήμερα, οι καλύτεροι επενδυτές ακινήτων στο Λονδίνο είναι Έλληνες και Άραβες.
Ο λαός απέκτησε σπίτι, αυτοκίνητο, ακριβές διακοπές, πανάκριβα αξεσουάρ, διασκέδαση, «πάρκιν» παιδιών, δικαιώματα, χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Καθοδηγήθηκε τέλεια μέσα από ένα star system προσδοκιών και αναξιοκρατίας. Ένα σύστημα στο οποίο κυβέρνησε και κυβερνά το χρήμα, συνεπικουρούμενο από μια τηλεόραση, με δέκα δημοσιογράφους και πενήντα showmen – women, που, για είκοσι χρόνια, διαφεντεύουν τον τόπο, σέρνοντας ακόμη και υπουργούς όλη μέρα, σε πρωινάδικα ή μεταμεσονύχτια reality show! Κανείς δεν έχει την τόλμη να αντισταθεί και να διαθέσει, αποκλειστικά, το χρόνο του σε σκληρή δουλειά.
Ίσως, μιλάμε για τη μοναδική χώρα στον κόσμο που η παιδεία δεν έχει καμία αξία, αφού «έτσι θέλει» το μέσο, για να αυξάνει τη δύναμή του.

Ανταγωνιστικότητα
Ψελλίζουν κάποιοι ότι μετά τα μέτρα, αποφασιστικά, πρέπει να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Ποιοι και σε ποιο προϊόν;
Ανταγωνιστικοί οι δημόσιοι υπάλληλοι σε ποιόν; Στον εαυτό τους; Πιο γρήγοροι; Πιο υπεύθυνοι; Πιο ελεγκτικοί; Πώς ένας δημόσιος τομέας ενός εκατομμυρίου υπαλλήλων θα συμβάλλει στην αναπτυξιακή πορεία μιας οικονομίας, όταν το 80% δεν έχει να κάνει με καμία πρωτογενή παραγωγική διαδικασία;
Ο ιδιωτικός τομέας να αυξήσει τι; Το εμπόριο; Τη μεταποίηση; Τη βιομηχανία; Τις εξαγωγές; Με ένα ΦΠΑ που αντιστοιχεί στο ¼ της τιμής του παραγομένου προϊόντος; Με πρώτες ύλες που χρειάζονται εισαγωγές αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως; Με ένα κόστος ασφαλιστικών ταμείων που ξεπέρασε το 50% του μισθού του «κακόμοιρου» ιδιωτικού υπαλλήλου;
Είναι κυβερνητική πλάνη να πιστεύει, σήμερα, ο Έλληνας ότι η κυβέρνηση «αμύνθηκε» για τον 13ο και 14ο μισθό στον ιδιωτικό τομέα, αφού ο λόγος που δεν τον άγγιξε, δεν ήταν η ευαισθησία της στον ιδιωτικό υπάλληλο, αλλά τα τεράστια οφέλη των κρατικών ασφαλιστικών ταμείων από τον 13ο και 14ο μισθό. Κορόιδα είναι;
Ο αγροτικός τομέας αφέθηκε στην αγκάλη των επιδοτήσεων. Ο σημερινός Έλληνας αγρότης δεν επιμορφώθηκε, δεν χρησιμοποίησε την τεχνολογία και τα μέσα καλλιέργειας, δεν πείσθηκε να εναλλάξει παραγωγές. Ένα κράτος που διέλυσε τη γεωργία του, εισάγοντας ασύδοτα – με δανεικά χρήματα – αγροτικά προϊόντα, ακόμη και από τρίτες χώρες σε βάρος των ελληνικών καλλιεργειών. Ο νέος αγρότης δεν έχει μάθει τίποτα νέο, τίποτα ενδιαφέρον, τίποτα καινοτόμο.
Ο τουριστικός τομέας είναι, ίσως, η μοναδική ελπίδα, αφού μπορεί να ανταγωνιστεί παγκόσμιους προορισμούς. Εδώ, αντέχουμε, διότι την ομορφιά του τόπου δεν την έδωσε πολιτικός, ούτε εκπαιδευτικός, ούτε επιχειρηματίας. Είναι η μοναδική μας κληρονομιά. Όμως, ούτε εδώ φρόντισε το κράτος να επενδύσει. Ένας ΕΟΤ χιλιάδων υπαλλήλων που κοστίζουν περισσότερο από τα τουριστικά έσοδα της χώρας. Ένας κυκεώνας ψεύτικων ανέλεγκτων επιδοτήσεων. Μια τραυματική ανάπτυξη υποδομών, στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή νησιωτική χώρα με το μεγαλύτερο μήκος ακτογραμμών. Δεν επενδύσαμε σε τίποτα θαλάσσιο, σε τίποτα πολιτισμικό, σε τίποτα σύγχρονο καθαρό και ευλαβικά προφυλαγμένο. Ανέλεγκτη αναρχία χωρίς οίκτο. Ακόμη και εδώ.

Μπορούμε να αλλάξουμε;
Είναι το μεγάλο ερώτημα και η απάντηση μάλλον θα έρθει από επόμενες γενιές, αφού οι σημερινές είναι αδύνατο να ξυπνήσουν από το λήθαργο της απραξίας, του ωχαδερφισμού και της πρόσκαιρης υλικής ευτυχίας।

http://www.imerazante.g